ഒരു പഴയ കവിത ഒരു പുതിയ പുതപ്പണിയിച്ച് ഇവിടെ അവതരിപ്പിക്കട്ടെ, സ്ഥലം ഒന്നു മാറ്റി എന്നെയുള്ളു…. പഴയ ഒരു കവിത വായിക്കുമല്ലൊ???
കിളിവാതില്‍ തുറന്നകത്തു വന്നുമുട്ടിയില്ല,
അനുവാദം കാത്തില്ലപരിഭവത്തിന്റെ
മ്ലാനത കണ്ടില്ല അതോ കണ്ടഭാവം നടിച്ചില്ല.
ചിരകാലപരിചയത്തിന്റെ ചിരി
മുഖമാകെ മിന്നി നിറഞ്ഞുനിന്നു.
കുശലം വിഷയവിവരപട്ടികകള്‍നിര‍ന്നു
വീണ്ടും മുന്നില്‍,എങ്കിലും,ആര് ?
ആര്? എന്ന പരിഭ്രമം.
മനസ്സിന്റെ കോണില്‍,പരിചയം മിന്നിമറഞ്ഞു,
അതോകണ്ടു മറന്ന ഏതോ മുഖഛായ.
എന്തിനീ അന്ധാളിപ്പ്? ചോദ്യശരങ്ങള്‍?
ഒരുമിച്ചിട്ടു വര്‍ഷങ്ങളായി, എന്നു മറുപടിയും.
ഞാനൊത്തു നോക്കി,അതെ, വാസ്തവം
നല്ല ഓര്‍മ്മ,പരിചയം,അതേ മുഖം.
ഞാന്‍ തന്റെ മനസ്സാടോ! എന്തെ?
എന്നെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ തത്രപ്പാട്?
ചിന്തകളില്‍ നാം അന്യരല്ല, എങ്കിലും
ശരീരമായി, മറ്റൊരാളായി, നിന്നെ,
സ്നേഹിക്കാന്‍, താലോലിക്കാന്‍,
മതിവരുവോളം വാചാലമാകാന്‍,
ദ്വേഷ ചിന്തകളില്‍നിന്നും
വിടുവിക്കാന്‍,ഞാനെത്തി,
നിന്നരുകില്‍ ഒരു മനുഷ്യനായി.
പക്ഷെ എന്നെ വിശ്വസിക്കുമോ?
എന്ന പ്രശ്നം!അതിന് സമയമുണ്ട്.
മനസ്സായി നിന്റെ ഉള്ളില്‍ ഞാന്‍
എന്നിലെ നിന്നില്‍ വേവുന്നമനസ്സായി,
കരയുന്ന ഹൃദയം,ജീവിതം വേദനയായി
പ്രണയം പോയി വിരഹം വന്നു.
വിശ്വാസം പോയി,വെറും ശ്വാസമായി
അശ്രദ്ധമായി, പതറിപ്പോകുന്ന മനസ്സ്,
പതറുന്ന ഹൃദയം,പിന്തിരിപ്പിക്കും പോലെ.
ഉള്ളിലെ നിന്‍ മനസ്സാകുന്ന ഞാന്‍
വേദനയുടേ വെണ്ണീറില്‍ എരിഞ്ഞമര്‍ന്നു.
നിന്‍ സ്നേഹം എന്നെ ഒരു വ്യക്തിയാക്കി
ഇതാ ഞാനിവിടെ നിന്‍ മുന്നില്‍മനുഷ്യരൂപം,
അഛനായി,കാമുകനായി ഭര്‍ത്താവായി,
സ്നേഹിതനായി,അയല്‍ക്കരനായി.
മനസ്സിനെ പതിയെ പാകപ്പെടുത്തണം
ദിവസങ്ങളായി ശ്രദ്ധയോടെ ചിന്തിച്ചുറച്ചു,
ഈ മനസ്സിനെ മനുഷ്യനായി മാറ്റി,
പരിചയം സ്വാതന്ത്ര്യമാക്കി,സ്നേഹമായി .
നിര്‍വചനങ്ങളില്ലാത്ത മനസ്സായി.
നിസ്സഹായത
ഒരു മകള്‍, ഒരു അമ്മ
